اثربخشی درمان پویشی کوتاه مدت با رویکرد همدلانه و تعدیل کننده اضطراب بر ابرازگری هیجانی و خودانگاره دانشجویان دارای علائم اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی

مقدمه: با توجه به شیوع بالا، آسیب­زایی زیاد اختلالات اضطرابی از جمله اختلال اضطراب جدایی، پژوهش­های بسیار اندکی در زمینه کارایی و اثربخشی روان­درمانی پویشی کوتاه­مدت در درمان این اختلال صورت گرفته است. لذا با توجه به جایگاه این نوع از مداخله در درمان اختلالات روانشناختی، هدف پژوهش حاضر  تعیین اثربخشی روان­درمانگری پویشی کوتاه­مدت با رویکرد همدلانه و رویکرد تعدیل­کننده اضطراب بر ابرازگری هیجانی و خودانگاره دانشجویان دارای علائم اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی بود. روش کار: طرح پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیش-آزمون، پس- آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی دانشجویان دانشگاه­های محقق اردبیلی و آزاد اسلامی واحد اردبیل در سال تحصیلی 96-95 بود. نمونه پژوهش شامل 30 دانشجوی دارای علائم اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی بودند که از میان دانشجویان بر اساس مصاحبه بالینی ساختار­یافته و مقیاس ارزیابی کلی عملکرد شناسایی و به صورت تصادفی به سه گروه (دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل) گمارده شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه­های تشخیص اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی، مقیاس ارزیابی کلی عملکرد، ابرازگری هیجانی، خودپنداره بک و مصاحبه ساختاریافته بالینی نشانگان اضطراب جدایی بزرگسالان بود.  تحلیل داده با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر  با استفاده از نرم افزار SPSS بود. یافته ها: یافته­های پژوهش حاضر نشان داد که درمان پویشی همدلانه بر خودانگاره و درمان پویشی تعدیل­کننده اضطراب بر هر دو متغیر ابرازگری هیجانی و خودانگاره در مرحله پس­آزمون و پیگیری تاثیر معناداری داشته است (05/0P<). نتیجه­ گیری: نتایج حاصل از این پژوهش نشانگر این بود که افراد تحت درمان پویشی با رویکرد همدلانه افزایش معناداری در نمرات خودانگاره داشتند اما در ابرازگری هیجانی اثربخشی معنادار نبود و افرادی که درمان پویشی با رویکرد تعدیل­کننده اضطراب را دریافت کردند، افزایش معناداری در نمرات ابرازگری هیجانی و خودانگاره داشتند. بنابراین نتایج حاکی از این است که درمان­های پویشی کوتاه­مدت در بهبود وضعیت روانشناختی در اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی مداخلات موثری می­باشند.